Tiña moitos moitos anos, pero non era vella.
Había xa tempo que os seus fillos deixaran de querela, apenas siquera a apreciaban.
Moitos negaban esa maldita enfermidade que a estaba condenando.
A chuvia xa non caía acariciando o seu corpo, afogando a súa sede...non...agora anegaba as súas roupas, fería a súa pel, furiosa, protestando...
Os cans que gardaban a casa xa non oubeavan co trono. Oubeavan seguido. O medo nos seus ollos.
Xa non había que ter conta das galiñas polas noites. Extinguíranse os zorros.
As flores de cedo había tempo que non asistían ó baile de primavera. Xa non había. E as árbores da horta deixábanlle as súas follas a decembro...tampouco había outono. Só veráns infinitos e invernos eternos.
Loitaba, pero as chagas cada vez eran máis grandes e extendíanse a outros lugares. Os buratos empezaron na Antártida, e foron extendéndose pola súa pel.
Aínda así, resistíase a perder a guerra. Por máis que tivera perdido tódalas batallas que librara.
Deixaría na batalla a última árbore, o último elefante, tódolos mares si era necesario. Pero a Terra non podía perder a guerra.
Había xa tempo que os seus fillos deixaran de querela, apenas siquera a apreciaban.
Moitos negaban esa maldita enfermidade que a estaba condenando.
A chuvia xa non caía acariciando o seu corpo, afogando a súa sede...non...agora anegaba as súas roupas, fería a súa pel, furiosa, protestando...
Os cans que gardaban a casa xa non oubeavan co trono. Oubeavan seguido. O medo nos seus ollos.
Xa non había que ter conta das galiñas polas noites. Extinguíranse os zorros.
As flores de cedo había tempo que non asistían ó baile de primavera. Xa non había. E as árbores da horta deixábanlle as súas follas a decembro...tampouco había outono. Só veráns infinitos e invernos eternos.
Loitaba, pero as chagas cada vez eran máis grandes e extendíanse a outros lugares. Os buratos empezaron na Antártida, e foron extendéndose pola súa pel.
Aínda así, resistíase a perder a guerra. Por máis que tivera perdido tódalas batallas que librara.
Deixaría na batalla a última árbore, o último elefante, tódolos mares si era necesario. Pero a Terra non podía perder a guerra.
3 puntadas:
Se lle dou un pespunte a este retaliño semántico chego á conclusión de que a Terra non é vella, ainda que xa ten uns aniños...(que tal coso?)
Un bico de nadal (ou de calquer outro momento. Os meus bicos sempre son...bicos!)
Chousa,
coses como ninguén historias cotiás.
P.D: O do Progreso foi só que, ás veces, desaparezo do mundo dos homes para pasear polo dos abrazos...
e resiste e resiste e resiste...
beijos
Publicar un comentario