9.2.09


Pouco cocido, como a él lle gustaba. De trigo.

Un domingo tras doutro seguía cocendo o pan.

Gardabao, tapado cun pano, na artesa.


Por si algún día volvía para comelo.

Por si algún día volvía, seguía poñendo o mesmo mandilón de cuadros vermellos. O que a él lle gustaba. O que, paseniño, esvaraba polas súas cadeiras, cando, ó calor do forno, as caricias debuxaban de fariña o seu corpo.

Por si algún día volvía para comela.



5 puntadas:

Unknown dijo...

Acabas de describir unha imaxe da miña infancia. Faltabache a cadeira xunto a o fogo e unha tarde de frío inverno...

Canto lobo anda solto carapuchiña

biquiños

Gretel dijo...

Las imágenes, que son un segundo, un suspiro

una palabra

nada y tanto a la vez

cuando se clavan en una para acabar siendo paridas en un escondite como éste
ya no son un segundo
ni un sólo suspiro

ahora son un camino, un guía. Luz.

enhorabuena, me ha gustado, sugerido.

Chousa da Alcandra dijo...

Amasar ben amasadiña, permitindo que levede ó punto para enfornar...
Despois é cando realmente empeza a ledicia: comer amodiño, deleitándose no sabor do miolo misturado coa codela.

Anónimo dijo...

Descubrino á noitiña en Amsterdam, nun garito do Zeedijk do que nin sei o nome. Cando entrei xa estaba tajada, non de todo, porque recordo que a miña cabeza continuaba a rayar e rayar sen acougo. Era un tipo alto, ben vestido, chaqueta e pantalóns oscuros, camisa branca, con estilo, maduro, case case o meu home ideal para cando vou de perdida. Estaba na barra tal e como acostuman estar os que non queren falar máis que con eles mesmos ou coa esa sombra que todos levamos ao carón de nós. Sentara peghadiña a el e nin por esas o jicho miraba e con esas mañas non facía máis que aumentar a miña curiosidade. Pero non vou mentir e por eso digo que aquel ninguén poñíame cachonda. O por qué lle falei en galego cando tiña chapada unha pregunta chula en inglés é algo que me vai ter que explicar ese lacaniano de pro que me cobra 69 euros por sesión desde fai tres anos. A pregunta que lle soltei é desas que non esqueces na vida: parva e tópica e copiada del Sabina. A resposta en compaña dun sorriso burlón é das que... ains:
“-ola, mariñeiro, qué andas a buscar no fondo do vaso de xenebra”.
“-o apetite... para poder comer o pan trigho de Bergantiños e de postre á moreniña que o cocía para min”.

A Conxurada dijo...

A pesares de todo eu non quero que volva a comela, mellor que veña outro chulazo que nunca marche e que a coma toooodos os días, jeje.