o blog de Carapuchiña Vermella
Ainda coa porta pechada, ti fala sempre Carapuchiña. O monte e maila palabra non teñen cancelas.Bicos
Chego e de súpeto atopo o silenzo, o medo e a cobardía...serán males comúns?Polo de agora, se mo permites, parareime un pouco na túa casa... prometo non molestar nin poñer os pés enriba da mesa.Un saúdo!
Que nin o medo nin a culpa sean complices do silencio e que nada impida que a voz saia fora e colla aire. Bicos
si non fora polo medo, que libres seríamos e a dónde chegaríamos...pero tamen nos protexe...ainda que nos protexemos do que non fae falla.
Supoño que iso nos pasa a todos a miúdo, e supoño tamén que por iso algunha xente precisa escribir.
Non vou dicir nada, porque nada que poda eu escribir aquí pode mellorar eses versos.
Publicar un comentario
6 puntadas:
Ainda coa porta pechada, ti fala sempre Carapuchiña. O monte e maila palabra non teñen cancelas.
Bicos
Chego e de súpeto atopo o silenzo, o medo e a cobardía...
serán males comúns?
Polo de agora, se mo permites, parareime un pouco na túa casa... prometo non molestar nin poñer os pés enriba da mesa.
Un saúdo!
Que nin o medo nin a culpa sean complices do silencio e que nada impida que a voz saia fora e colla aire. Bicos
si non fora polo medo, que libres seríamos e a dónde chegaríamos...pero tamen nos protexe...ainda que nos protexemos do que non fae falla.
Supoño que iso nos pasa a todos a miúdo, e supoño tamén que por iso algunha xente precisa escribir.
Non vou dicir nada, porque nada que poda eu escribir aquí pode mellorar eses versos.
Publicar un comentario