11.5.09 by Carapuchiña Vermella


neste xogo de xogar ó que non somos...

neste teatro de inventarnos para non facernos dano...

...fuxín do guión por uns segundos...

....para aprehender nun abrazo un pedazo da túa alma...

2 puntadas:

Chousa da Alcandra dijo...
14/5/09 23:44

Xustamente o que se ven a chamar unha fuxida cara adiante, non si?

matrioska_verde dijo...
16/5/09 21:24

estes monecos de madeira son fantásticos... que foto tan estupenda... gustoume moito...o mesmo que o texto.

biquiños,

Publicar un comentario

Suscribirse a: Enviar comentarios (Atom)