non tiña nada especial pero era o seu castelo. catro paredes. brancas. dende a fiestra víase chegar a primavera.
alí fumaba a escondidas os pitillos mentras se escapaba do mundo por uns instantes. moreas de papeis atestiguaban que, aínda que quixese, non estaba só.
tiña un olor especial, o perfume do paso do tempo.
ela entrara poucas veces alí, non máis dunha ducia. non quería disolver o silencio. quedaba sempre, como tímida, no quicio da porta. breves palabras, un ok e un adiós.
era martes. un martes como outro calquera, pero diferente. cun aceno indicoulle que pechara a porta. enriba da mesa unha folla de libreta garabateada. Libertine, de Vivienne Westwood. asentíu coa mirada. Sí, ese era o seu perfume.
asentíu tamén mentras él lle apartaba o pelo, paseniño, buscando os secretos lugares onde nacía o perfume que o volvera tolo.
asentíu logo cando él, nun susurro, preguntou si podía espila. e paseniño tamén, ela asentindo coa mirada, as xemas dos seus dedos debuxaron unha e outra vez a súa pel.
non deixou de asentir mentras, confundidos xa os seus perfumes, sentía o frío da parede nas costas ó mesmo tempo que se fundía e confundía no seu calor, no seu olor, no canoso pelo revolto, na lingua paseando os seus beizos, no home que a penetraba e a posuía...
aínda asentía mentras as súas mans, temblorosas pero seguras, lle abotonaban, un a un, os botóns da camisa. mentras volvía o seu sitio a realidade. mentras tentaba que aquel castelo volvese a ser o de sempre. catro paredes brancas. unha fiestra por onde se colaba a primavera. moreas de papeis..
alí fumaba a escondidas os pitillos mentras se escapaba do mundo por uns instantes. moreas de papeis atestiguaban que, aínda que quixese, non estaba só.
tiña un olor especial, o perfume do paso do tempo.
ela entrara poucas veces alí, non máis dunha ducia. non quería disolver o silencio. quedaba sempre, como tímida, no quicio da porta. breves palabras, un ok e un adiós.
era martes. un martes como outro calquera, pero diferente. cun aceno indicoulle que pechara a porta. enriba da mesa unha folla de libreta garabateada. Libertine, de Vivienne Westwood. asentíu coa mirada. Sí, ese era o seu perfume.
asentíu tamén mentras él lle apartaba o pelo, paseniño, buscando os secretos lugares onde nacía o perfume que o volvera tolo.
asentíu logo cando él, nun susurro, preguntou si podía espila. e paseniño tamén, ela asentindo coa mirada, as xemas dos seus dedos debuxaron unha e outra vez a súa pel.
non deixou de asentir mentras, confundidos xa os seus perfumes, sentía o frío da parede nas costas ó mesmo tempo que se fundía e confundía no seu calor, no seu olor, no canoso pelo revolto, na lingua paseando os seus beizos, no home que a penetraba e a posuía...
aínda asentía mentras as súas mans, temblorosas pero seguras, lle abotonaban, un a un, os botóns da camisa. mentras volvía o seu sitio a realidade. mentras tentaba que aquel castelo volvese a ser o de sempre. catro paredes brancas. unha fiestra por onde se colaba a primavera. moreas de papeis..
...moreas de papeis onde deixaron escrito que, ás veces, a paixón pode máis que o sentido...
9 puntadas:
Gústame moito, moito
E certo. As veces esquécese o sentido, pero quizais teña que ser así.
Un micro cheo de imaxes cun erotismo suave, doce.
Gustóume moito.
Fonsilleda e Lu,
moitas gracias polos vosos comentarios, animan a seguir debullando as palabras para construir historias máxicas
Sempre puido máis a paixón que o sentido. O que pasa é que ás veces...sométese aquela a este.
Sigue debullando, Carapuchiña.
ás veces?
semella sempre.
Bico!
Los papeles siempre se amontonan. Ocurre mucho en mi palacio tb.
Besos de Princesa
Muy bonito
pois si pode más ó mellor é non opoñer resistencia... ainda que hai que ter cuidadiño coa paixón porque é unha tirana, non convén quedarse prendidos nela.
bicos.
un texto sensible y erótico, al mismo tiempo.
Apaisoado e romántico.
Quero descubrir que esas catro paredes brancas, esa fiestra pola que se coa a primavera, a chuvia de outono, a neve de inverno e sol do verán, ese papeis sen orde aparence, ese recuncho de silencio non é outra cosa que o lugar de refuxio dun poeta, dun pensador, dun alma libre.
Bicos.
Publicar un comentario