20.5.09


non tiña nada especial pero era o seu castelo. catro paredes. brancas. dende a fiestra víase chegar a primavera.

alí fumaba a escondidas os pitillos mentras se escapaba do mundo por uns instantes. moreas de papeis atestiguaban que, aínda que quixese, non estaba só.

tiña un olor especial, o perfume do paso do tempo.

ela entrara poucas veces alí, non máis dunha ducia. non quería disolver o silencio. quedaba sempre, como tímida, no quicio da porta. breves palabras, un ok e un adiós.

era martes. un martes como outro calquera, pero diferente. cun aceno indicoulle que pechara a porta. enriba da mesa unha folla de libreta garabateada. Libertine, de Vivienne Westwood. asentíu coa mirada. Sí, ese era o seu perfume.

asentíu tamén mentras él lle apartaba o pelo, paseniño, buscando os secretos lugares onde nacía o perfume que o volvera tolo.

asentíu logo cando él, nun susurro, preguntou si podía espila. e paseniño tamén, ela asentindo coa mirada, as xemas dos seus dedos debuxaron unha e outra vez a súa pel.

non deixou de asentir mentras, confundidos xa os seus perfumes, sentía o frío da parede nas costas ó mesmo tempo que se fundía e confundía no seu calor, no seu olor, no canoso pelo revolto, na lingua paseando os seus beizos, no home que a penetraba e a posuía...

aínda asentía mentras as súas mans, temblorosas pero seguras, lle abotonaban, un a un, os botóns da camisa. mentras volvía o seu sitio a realidade. mentras tentaba que aquel castelo volvese a ser o de sempre. catro paredes brancas. unha fiestra por onde se colaba a primavera. moreas de papeis..

...moreas de papeis onde deixaron escrito que, ás veces, a paixón pode máis que o sentido...

9 puntadas:

Lu dijo...

Gústame moito, moito

fonsilleda dijo...

E certo. As veces esquécese o sentido, pero quizais teña que ser así.
Un micro cheo de imaxes cun erotismo suave, doce.
Gustóume moito.

carapuchiña vermella dijo...

Fonsilleda e Lu,

moitas gracias polos vosos comentarios, animan a seguir debullando as palabras para construir historias máxicas

Chousa da Alcandra dijo...

Sempre puido máis a paixón que o sentido. O que pasa é que ás veces...sométese aquela a este.

Sigue debullando, Carapuchiña.

A do outro lado da xanela dijo...

ás veces?

semella sempre.

Bico!

Reina Letizia dijo...

Los papeles siempre se amontonan. Ocurre mucho en mi palacio tb.

Besos de Princesa

Marta dijo...

Muy bonito

matrioska_verde dijo...

pois si pode más ó mellor é non opoñer resistencia... ainda que hai que ter cuidadiño coa paixón porque é unha tirana, non convén quedarse prendidos nela.

bicos.

un texto sensible y erótico, al mismo tiempo.

Luis González Varela (Luis Celeiro) dijo...

Apaisoado e romántico.

Quero descubrir que esas catro paredes brancas, esa fiestra pola que se coa a primavera, a chuvia de outono, a neve de inverno e sol do verán, ese papeis sen orde aparence, ese recuncho de silencio non é outra cosa que o lugar de refuxio dun poeta, dun pensador, dun alma libre.

Bicos.