Tantas veces quixen abrirlle a porta ás palabras...

Pero sempre a culpa. A maldita culpa.

Pero sempre o medo. O maldito medo.

Pero sempre o silencio. O maldito silencio. Afogándome a voz.

Dixeches así que me escoitas cando me lees?

Hoxe non teño eufemismos.

Só podo vomitar un quero e non podo. Ou un quero e non quero.

Hoxe quixen ser anónima, coma ti. Só para poder sentir.

Pero impedíronmo os nomes.

Cólleme outra vez, abrázame agora. Camiñemos xuntos de novo, así, abrazados.

Non te mirarei ós ollos, porque temo perderme en ti. De novo.

Non te rozarei siquera, porque non soportaría volver a adicción que cría superada hai tempo.

Pero...estamos tan preto outra vez...que por uns segundos quero soñar en pasado.

...déixame soñar...non me roubes a fantasía.