8.12.09

No existen bufandas para el frio que te hiela el alma

21.11.09

...porque agora a nosa historia aliméntase de letras. como as que agora escribo.
de miradas furtivas, mesmo esquivad.
de palabras non ditas.
ata de bicos formais.
mesmo de excusas peregrinas.

aliméntase de quero e non podo. e non debo. e as veces tampouco quero [pásame cando non quero querer]

mais eu teño fame de ti.

14.11.09

y se perdió.

porque no querìa encontrarse y ver en lo que se habìa convertido.

4.11.09


E desespérome...

...porque me miras sin verme...

...porque me escoitas sin oirme...

...porque seguramente me queiras sin amarme

...e desespérome....

...sobre todo cando me tocas sin sentirme...



e desespérome

Tal vez o tempo levou o que busco.



Gracias T. pola imaxe, e por todo.

7.10.09


como non podo terte decidín soñarte.

así, cada noite, coa lúa espiando...

sóñote mentras na fraga xogamos a buscarnos. ...ata que nos atopamos...

sóñote mentras paseniño che fago cóxegas...ata atopar a túa sonrisa

sóñote tamén nos teus silencios, que me anulan

sóñote paseando entre libros...mentras espiamos outras vidas a través das palabras

sóñote recén saído da ducha, aínda húmido, acariciándote...

sóñote, sóñote compartindo o pracer...e casi o espertar...

sóñote, sóñote

sóñote nas noites...para poder vivir de día


gústame cando chove...
gústame cando chove forte...

porque as gotas fan tanto ruido que non te escoito dentro de min...
porque as gotas esvaran por min e soño que me liberan de ti...

gústame cando chove...
porque só es un reflexo nas rúas anegadas...

gústame cando chove
aínda que cada gota me desabroche a alma

8.9.09


siempre la pensé en colores
con olor a regaliz
la pensé ateamujerpoetaamigaamante
contadora de sueños

siempre la imaginé
con el alma pintada de retazos de vida
la imaginé cuerdaperotambiénloca

hoy la vi
pedaleaba con fuerza, la de sus letras
una torrot azul, casi perdida en la infancia

hoy la vi
en el aire, a su paso, melodías
letras presentes, canciones futuras

bailando con el viento

la chica de la bicicleta

1.9.09



escribo porque só así podo falar en silencio...

escribo porque preñada da túa ausencia só así podo parir a nostalxia...

escribo para desnudarme de ti...

escribo...escribo...

...e palabra a palabra vou tecendo un vestido...desnudándome de ti e vestíndome de min

12.8.09




Quero unha cervexa. Negra. Unha cervexa de abril...
Porque as burbullas fanme cóxegas no estómago.


...cóxegas no estómago...como cando me quitabas a roupa...

Los abrazos no dados

11.8.09


Deixo este artigo de Maruja Torres, sobre os abrazos non dados. Coincido totalmente.

Muere alguien cercano –y, créanme, estoy en una edad en que ello sucede a menudo-, y me pregunto si le abracé lo suficiente. La memoria contiene atenciones dedicadas a la piel, al perfume de cada uno. En mi olfato evocador permanecen los referentes de esa persona con la misma exactitud con que ahora mismo, si cierro los ojos, evoco el olor de la gente viva a la que quiero, tanto si permanece lejos como si voy a encontrármela en el transcurso del día de hoy. Registramos la percepción que recibimos de las personas amadas –y hay muchas formas de amar, afortunadamente–, el aroma que desprenden y la manera en que nuestra capacidad para el encuentro lo adopta y clasifica. Pues se mezclan, en los sentimientos que perdurarán para el recuerdo convertidos en una sensación única, el olor del otro y nuestro don más o menos afilado para recibirlo.

Y es entonces, cuando alguien muere, y te llegan a los sentidos el vaho de su cabello en verano, la frescura de sus pecas en invierno, el mensaje de su ropa… Es entonces cuando te preguntas si os abrazasteis lo bastante.

Inevitablemente, uno mira alrededor para comprobar si está abrazando lo bastante a quienes le rodean y le importan. Y comprende que hay mucho abrazo vano y mucho besuqueo en el aire, pero que nos falta acercar el pecho, darse con el torso uno de esos toques profundos, una de esas transmisiones de afecto que el otro metaboliza, que acompañan.

¿Se han dado cuenta de la cantidad de personas que retroceden un paso cuando pretendemos abrazarlas así? Sobre todo hombres. Los hombres sufren, para su desgracia –no es el caso de los gays, desde luego-, de falta de aprendizaje para los contactos que no sean sexuales. La ternura los inunda, pero carecen de espitas para darles cauce. Entonces los abrazas y callan, temiendo que se vaya a abrir el mar Rojo y los vaya a engullir, o que se vaya a abrir el mar Rojo y sencillamente los escupa. Es decir, temiendo, pero no sabiendo qué temer. Estamos en una época en que el contacto físico sentido, no el de las palmadas en los hombros ni las formalidades, acobarda.

No hablo de amantes –ése sería otro cantar: que hablen quienes aún tienen hormonas–, hablo de amigos. ¿Nos apretamos las manos, no para saludarnos, sino para comunicarnos? ¿Lo hacemos en público, sin importarnos los demás sólo porque nos lo pide el cuerpo, sólo porque nos parece necesario, sólo para decir “estoy aquí, contigo, como siempre”? A veces sí. Pero no con tanta frecuencia como deberíamos.

Hay personas ríspidas, hirsutas, erizadas. Me faltan definiciones, pero muchas tienen que ver con los moluscos. Mal educadas en las emociones físicas, con una infancia a cuestas que aún destila sequedad o exceso de leche materna, y que tienden a envararse, confundiendo la sobriedad con el papel de lija.

Hay gente que no sabe abrazar y que no lo sabrá nunca, con lo que eso supone de soledad interna para ellos, y de despellejamiento de los abrazos de uno, de frustración. Y hay gente que abraza demasiado, tanto que se desvaloriza, y termina dando tanto que da muy poco.

Pero entre medias hay personas que aprenden a abrazar, que superan el miedo al compromiso –o simplemente, a no saber hacerlo, a que se les note la falta de costumbre– y que se van abriendo de a poquitos. Créanme de nuevo –pues entre lectores y leídos siempre hay algo de relación de mutua fe–, es una sensación extraordinaria asistir a eso, al descubrimiento de los tiernos gestos físicos, gestos amistosos hasta el tuétano, gestos puntuales que acercan más que las palabras o que dotan de sangre y calor a las palabras, o que hablan con una elocuencia para la que aún no hemos inventado palabras.

Hay personas que aprenden a abrazar, y personas que aprendemos a apreciar su esfuerzo y a respetar sus caminos. Y agradecemos que eso ocurra, porque es un trabajo que habremos hecho en vida y del que nadie se arrepentirá.

sen ti é todo tan absurdo...vacío como este post

25.7.09

13.7.09


Enmudecín.
Como si afogando as palabras silenciase os sentimentos.

Hoxe rebeláronse.
Nas sabas miles de números ordeaban o teu teléfono.
No cóbado o teu nome.
No baño, a auga acaricioume como un día o fixeron os teus beizos.
No armario, presidindo, o vestido azul que un día tiven que arreglar porque me ía grande e que agora non me sirve. O que hai moito agochei para evitar a nostalxia.
O café da mañá recordándome os almorzos que case nunca tivemos porque sempre íamos co tempo xusto.
E na porta, onde as chaves, a túa foto. Aquela que fixeches un día de mozo, aínda non nos coñecíamos, e que tanto me gustaba. Sorríasme como se o tempo non pasase.

Todo o invadía a túa ausencia. A casa, o coche, as rúas...eu.

Por iso decidín escribir de novo. Porque, contrariamente ó que pensaba, non te desdibuxas no silencio....

20.5.09


non tiña nada especial pero era o seu castelo. catro paredes. brancas. dende a fiestra víase chegar a primavera.

alí fumaba a escondidas os pitillos mentras se escapaba do mundo por uns instantes. moreas de papeis atestiguaban que, aínda que quixese, non estaba só.

tiña un olor especial, o perfume do paso do tempo.

ela entrara poucas veces alí, non máis dunha ducia. non quería disolver o silencio. quedaba sempre, como tímida, no quicio da porta. breves palabras, un ok e un adiós.

era martes. un martes como outro calquera, pero diferente. cun aceno indicoulle que pechara a porta. enriba da mesa unha folla de libreta garabateada. Libertine, de Vivienne Westwood. asentíu coa mirada. Sí, ese era o seu perfume.

asentíu tamén mentras él lle apartaba o pelo, paseniño, buscando os secretos lugares onde nacía o perfume que o volvera tolo.

asentíu logo cando él, nun susurro, preguntou si podía espila. e paseniño tamén, ela asentindo coa mirada, as xemas dos seus dedos debuxaron unha e outra vez a súa pel.

non deixou de asentir mentras, confundidos xa os seus perfumes, sentía o frío da parede nas costas ó mesmo tempo que se fundía e confundía no seu calor, no seu olor, no canoso pelo revolto, na lingua paseando os seus beizos, no home que a penetraba e a posuía...

aínda asentía mentras as súas mans, temblorosas pero seguras, lle abotonaban, un a un, os botóns da camisa. mentras volvía o seu sitio a realidade. mentras tentaba que aquel castelo volvese a ser o de sempre. catro paredes brancas. unha fiestra por onde se colaba a primavera. moreas de papeis..

...moreas de papeis onde deixaron escrito que, ás veces, a paixón pode máis que o sentido...

15.5.09


Tes medo. Tentas escondelo trala banalidade.

Teño medo. Pero ás veces escápaseme a valentía. Ou tal vez a imprudencia. Ou quizais sexa a nostalxia.

Pero tes medo. E agóchalo trala indiferencia.

Teño medo. Pero as mans acarician as teclas como si seguisen a partitura da túa pel.

Pero tes medo. E empúrrasme cara outros beizos, outro sorriso, outras palabras.

Teño medo. Pero rescátame o abrazo infinito, e fágoche sitio. Aínda que non veñas.

Pero tes medo. E disfrázaste para ser anónimo. Ás veces invisible.

Teño medo. Pero tes medo.

Medo de atoparnos un día sen medo.

11.5.09


neste xogo de xogar ó que non somos...

neste teatro de inventarnos para non facernos dano...

...fuxín do guión por uns segundos...

....para aprehender nun abrazo un pedazo da túa alma...

21.4.09


Tiña que elixir un lugar adecuado, e non era fácil. Necesitaba un lugar neutral, pero acolledor, non extraño. A cita era importante. Finalmente decidiuse por aquela cafetería a carón da praia, a que tiña cheminea. A última vez que estivera alí foi especial, aínda que daquela foi unha entre tantas. 

Ademáis, alí seguro que tiñan ese té negro que tanto lle gustaba. E podíase fumar, algo imprescindible para un encontro destas características. 

Mellor un venres, á tardiña. Era o meu momento preferido. Ademáis en abril, un bo mes.

Levaría o ipod, a música era importante. As sucesivas melodías irían marcando o camiño, acompañando os sentimentos, revivindo as nostalxias, reconstruíndo os momentos...

Un libro tamén estaría ben, por si se aburría de vivir a súa vida. Para, aínda que só fose momentaneamente, vivir a vida doutros. Sí, levaría aquel de Noah Gordon, para viaxar ata o século XII, onde só os valientes sobrevivían. Tamén para poder escaparse cando o vento zoase forte fóra, cando a choiva batese contra os cristais(no parte deran auga para o venres)

Tiña que saír con tempo, así que decidíu pedir o día libre no traballo. Así tamén se iría mentalizando. E ademáis sabía que non soportaba a impuntualidade. 

Dáballe certa pereza, porque tiña na memoria que estos encontros sempre traen consecuencias imprevisibles.

Pero ó fin necesitaba contarse todo aquelo que a realidade silenciaba. Necesitaba escoitarse sin ser interrumpida. Necesitaba, si quería seguir sendo ela, contarse a verdade. 

A cita, con ela mesma.




16.4.09


cantas palabras empregamos para non dicir nada...

e que poucas serían necesarias para dicilo todo

13.4.09


y decidió escribir este diario para contarle todo lo que no se atrevía a contarse a sí misma...

y decidió ser otra para vivir a través de sus palabras...

y decidió esconderse en el anonimato...porque allí se hablaban...

...porque escribiendo le ganaba la partida a la realidad...

9.4.09






...sen ti non podo...sen ti non podo vivir...


sen ti. só ausencia de ti.

1.4.09


Olvidaches o pijama...e con él as madrugadas...

Recén lavado...impedíndome sumerxirme en ti, de novo, cada noite...

De franela, trae á miña pel o recordo da túa pel, cando, paseniño ou con paixón, se enredaba entre as sabas para que tamén os nosos corpos se enredasen...

Olvidaches o pijama...e agora fumo sola o pitillo de despois...

23.3.09


Tantas veces quixen abrirlle a porta ás palabras...

Pero sempre a culpa. A maldita culpa.

Pero sempre o medo. O maldito medo.

Pero sempre o silencio. O maldito silencio. Afogándome a voz.

21.3.09


Dixeches así que me escoitas cando me lees?

16.3.09


Hoxe non teño eufemismos.

Só podo vomitar un quero e non podo. Ou un quero e non quero.

Hoxe quixen ser anónima, coma ti. Só para poder sentir.

Pero impedíronmo os nomes.

2.3.09


Cólleme outra vez, abrázame agora. Camiñemos xuntos de novo, así, abrazados.

Non te mirarei ós ollos, porque temo perderme en ti. De novo.

Non te rozarei siquera, porque non soportaría volver a adicción que cría superada hai tempo.

Pero...estamos tan preto outra vez...que por uns segundos quero soñar en pasado.

...déixame soñar...non me roubes a fantasía.

19.2.09


Start para cando empeza o xogo


Play para cando bailas sobre min


Pause para facer eternas as caricias

Mute para que cales, para obviar as túas palabras cando me recordan que ela existe


Voz para cando me abrazas con palabras

Enter para cando me afoga o desexo


Rew para rebobinar a enter


Stop para que non remate nunca

9.2.09


Pouco cocido, como a él lle gustaba. De trigo.

Un domingo tras doutro seguía cocendo o pan.

Gardabao, tapado cun pano, na artesa.


Por si algún día volvía para comelo.

Por si algún día volvía, seguía poñendo o mesmo mandilón de cuadros vermellos. O que a él lle gustaba. O que, paseniño, esvaraba polas súas cadeiras, cando, ó calor do forno, as caricias debuxaban de fariña o seu corpo.

Por si algún día volvía para comela.



31.1.09


puxen o meu corazón nas túas mans...levaba millóns de caricias, fío para coser abrazos, bicos apaixoados...

...hoxe devólvesmo...debéndome caricias, sen fío pero con agullas, con bicos fríos...

...e xa non late en min

22.1.09



La Voz de Galicia. Páxina sete empezando polo final. 

Un día máis. Mesmo lugar. Mesma hora. Mesma páxina do periódico.

Sobre un taburete, xusto na esquina de todo da barra, casi escondido. Gafas sen montura. Cabelos negros. Non moi largo, pero tampouco curto. Cazadora de coiro. Polo verde. Pantalóns de pana. Negros. Pana finiña.

Páxina sete empezando polo final.

- zume de pomelo, por favor.

Busco o tabaco no bolso. - Joder! olvidei o chisqueiro. Coma sempre. 

Nin ademán de darme lume. Demasiado concentrado na páxina sete empezando polo final.

- Moitas gracias. Tamén polo chisqueiro. [Acabará por regalarmo a camareira, farta xa de acenderme o pitillo]

Levántase. Leva o mesmo perfume de tódolos días. 

Collo o periódico. Hoxe todo parece bonito. Rostros ilusionados. Serán as datas.

Paso as páxinas case sen ler. Estou desganada.

Páxina sete empezando polo final. 9 números redondeados a boli. 

Unha nota ó marxe.

321 días despois. Hoxe non atopo letras para xuntar o teu nome. A lotería só deixa números. Chámame.

14.1.09



Son rebeldes os teus ollos. Falan eles todo o que ti calas.

Hoxe dixéronme que cada día vas tecendo en ti unha parte de min. As agullas son sorrisos. O fío azul. Como a túa mirada.

Pero buscas noutras o que non te atreves a pedirme. Non, si o entendo. Eu non podo darcho. Aínda que ás veces penso que tal vez me gustaría.

E aínda que non debo, non me resisto a perfilar os labios cada mañá, asomada ó retrovisor do coche, mentras non abre o semáforo da esquina. Para que cada noite poidas darlle outra puntada a ese tatuaxe de min que ves sendo ti.

12.1.09


Pasoume como a Platón, pensei que ese mundo era todo o mundo.

Afortunadamente saín da caverna.

infinito

6.1.09


desnudáronme as túas palabras...igual que antes me desnudaban as túas caricias...

decateime ese día de que te quixen moito antes de sabelo...de que te quero moito despois de amarte...

160 caracteres foron, moitas noites, o bico de boas noites

ameite como nunca entre aquelas pedras que, aínda en ruinas, fixeron as veces de palacio. claro que unha tenda de campaña pode ser un bonito apartamento para a paixón...

e un día, mentras a mar acougaba entre as rochas, ó pé do faro, quixen parar o tempo e quedarme en ti

sempre...

...estarei para secarche as bagoas...

sempre...

...para abrazarte...


porque quérote infinito

4.1.09



Quixen crer que xogabas conmigo. Pero xogabas sen min. 

Lía entre liñas; ata os puntos e coma.  Agora sei que non escribías nada.

Merquei uns tacóns de agulla. Mudei o meu vestiario para gustarche. Sería iso, pensei.

Pero era máis fácil que todo iso. E máis duro.

É só un corazón aristocrático.