sen ti é todo tan absurdo...vacío como este post

Enmudecín.
Como si afogando as palabras silenciase os sentimentos.

Hoxe rebeláronse.
Nas sabas miles de números ordeaban o teu teléfono.
No cóbado o teu nome.
No baño, a auga acaricioume como un día o fixeron os teus beizos.
No armario, presidindo, o vestido azul que un día tiven que arreglar porque me ía grande e que agora non me sirve. O que hai moito agochei para evitar a nostalxia.
O café da mañá recordándome os almorzos que case nunca tivemos porque sempre íamos co tempo xusto.
E na porta, onde as chaves, a túa foto. Aquela que fixeches un día de mozo, aínda non nos coñecíamos, e que tanto me gustaba. Sorríasme como se o tempo non pasase.

Todo o invadía a túa ausencia. A casa, o coche, as rúas...eu.

Por iso decidín escribir de novo. Porque, contrariamente ó que pensaba, non te desdibuxas no silencio....