15.4.10
e mentras me contas -pretendendo convencerme-
o ben que che vai a vidapenso
-traicioneiros-
asoman baixo a camisa de liñopenso
9.3.10
hay días en los que no estás
ni te espero
ni te pienso
o te pienso sin sentirte
hay días, esos días, en los que siento porque no te siento
en los que pienso porque no te pienso
hay días, esos días, en los que quiero porque no te quiero
en los que existo porque no existes
hay días con luz,
hay días, esos días, sinti
Foto: carapuchiña
12.2.10
Y decidió marcharse porque aquella ciudad era él
Tal vez así dejaría de torturarse por haberlodejadomarchar.
Se iba, sí, huía...escapaba del dolor que le ahogaba
para pisar otras calles-esta vez sólo suyas-
Marchaba, marchaba dejándose allí a sí misma
marchaba con la esperanza de volveraencontrarse volveralevantarse volveratenernombre
marchaba para matarlo
marchaba para vivir
21.11.09
...porque agora a nosa historia aliméntase de letras. como as que agora escribo.
de miradas furtivas, mesmo esquivad.
de palabras non ditas.
ata de bicos formais.
mesmo de excusas peregrinas.
aliméntase de quero e non podo. e non debo. e as veces tampouco quero [pásame cando non quero querer]
mais eu teño fame de ti.
de miradas furtivas, mesmo esquivad.
de palabras non ditas.
ata de bicos formais.
mesmo de excusas peregrinas.
aliméntase de quero e non podo. e non debo. e as veces tampouco quero [pásame cando non quero querer]
mais eu teño fame de ti.
4.11.09
E desespérome...
...porque me miras sin verme...
...porque me escoitas sin oirme...
...porque seguramente me queiras sin amarme
...e desespérome....
...sobre todo cando me tocas sin sentirme...
e desespérome
Tal vez o tempo levou o que busco.
7.10.09
como non podo terte decidín soñarte.
así, cada noite, coa lúa espiando...
sóñote mentras na fraga xogamos a buscarnos. ...ata que nos atopamos...
sóñote mentras paseniño che fago cóxegas...ata atopar a túa sonrisa
sóñote tamén nos teus silencios, que me anulan
sóñote paseando entre libros...mentras espiamos outras vidas a través das palabras
sóñote recén saído da ducha, aínda húmido, acariciándote...
sóñote, sóñote compartindo o pracer...e casi o espertar...
sóñote, sóñote
sóñote nas noites...para poder vivir de día
gústame cando chove...
gústame cando chove forte...
porque as gotas fan tanto ruido que non te escoito dentro de min...
porque as gotas esvaran por min e soño que me liberan de ti...
gústame cando chove...
porque só es un reflexo nas rúas anegadas...
gústame cando chove
aínda que cada gota me desabroche a alma
8.9.09
siempre la pensé en colores
con olor a regaliz
la pensé ateamujerpoetaamigaamante
contadora de sueños
siempre la imaginé
con el alma pintada de retazos de vida
la imaginé cuerdaperotambiénloca
hoy la vi
pedaleaba con fuerza, la de sus letras
una torrot azul, casi perdida en la infancia
hoy la vi
en el aire, a su paso, melodías
letras presentes, canciones futuras
bailando con el viento
la chica de la bicicleta
1.9.09
escribo porque só así podo falar en silencio...
escribo porque preñada da túa ausencia só así podo parir a nostalxia...
escribo para desnudarme de ti...
escribo...escribo...
...e palabra a palabra vou tecendo un vestido...desnudándome de ti e vestíndome de min
12.8.09
Quero unha cervexa. Negra. Unha cervexa de abril...
Porque as burbullas fanme cóxegas no estómago.
...cóxegas no estómago...como cando me quitabas a roupa...
Los abrazos no dados
11.8.09
Deixo este artigo de Maruja Torres, sobre os abrazos non dados. Coincido totalmente.
Muere alguien cercano –y, créanme, estoy en una edad en que ello sucede a menudo-, y me pregunto si le abracé lo suficiente. La memoria contiene atenciones dedicadas a la piel, al perfume de cada uno. En mi olfato evocador permanecen los referentes de esa persona con la misma exactitud con que ahora mismo, si cierro los ojos, evoco el olor de la gente viva a la que quiero, tanto si permanece lejos como si voy a encontrármela en el transcurso del día de hoy. Registramos la percepción que recibimos de las personas amadas –y hay muchas formas de amar, afortunadamente–, el aroma que desprenden y la manera en que nuestra capacidad para el encuentro lo adopta y clasifica. Pues se mezclan, en los sentimientos que perdurarán para el recuerdo convertidos en una sensación única, el olor del otro y nuestro don más o menos afilado para recibirlo.
Y es entonces, cuando alguien muere, y te llegan a los sentidos el vaho de su cabello en verano, la frescura de sus pecas en invierno, el mensaje de su ropa… Es entonces cuando te preguntas si os abrazasteis lo bastante.
Inevitablemente, uno mira alrededor para comprobar si está abrazando lo bastante a quienes le rodean y le importan. Y comprende que hay mucho abrazo vano y mucho besuqueo en el aire, pero que nos falta acercar el pecho, darse con el torso uno de esos toques profundos, una de esas transmisiones de afecto que el otro metaboliza, que acompañan.
¿Se han dado cuenta de la cantidad de personas que retroceden un paso cuando pretendemos abrazarlas así? Sobre todo hombres. Los hombres sufren, para su desgracia –no es el caso de los gays, desde luego-, de falta de aprendizaje para los contactos que no sean sexuales. La ternura los inunda, pero carecen de espitas para darles cauce. Entonces los abrazas y callan, temiendo que se vaya a abrir el mar Rojo y los vaya a engullir, o que se vaya a abrir el mar Rojo y sencillamente los escupa. Es decir, temiendo, pero no sabiendo qué temer. Estamos en una época en que el contacto físico sentido, no el de las palmadas en los hombros ni las formalidades, acobarda.
No hablo de amantes –ése sería otro cantar: que hablen quienes aún tienen hormonas–, hablo de amigos. ¿Nos apretamos las manos, no para saludarnos, sino para comunicarnos? ¿Lo hacemos en público, sin importarnos los demás sólo porque nos lo pide el cuerpo, sólo porque nos parece necesario, sólo para decir “estoy aquí, contigo, como siempre”? A veces sí. Pero no con tanta frecuencia como deberíamos.
Hay personas ríspidas, hirsutas, erizadas. Me faltan definiciones, pero muchas tienen que ver con los moluscos. Mal educadas en las emociones físicas, con una infancia a cuestas que aún destila sequedad o exceso de leche materna, y que tienden a envararse, confundiendo la sobriedad con el papel de lija.
Hay gente que no sabe abrazar y que no lo sabrá nunca, con lo que eso supone de soledad interna para ellos, y de despellejamiento de los abrazos de uno, de frustración. Y hay gente que abraza demasiado, tanto que se desvaloriza, y termina dando tanto que da muy poco.
Pero entre medias hay personas que aprenden a abrazar, que superan el miedo al compromiso –o simplemente, a no saber hacerlo, a que se les note la falta de costumbre– y que se van abriendo de a poquitos. Créanme de nuevo –pues entre lectores y leídos siempre hay algo de relación de mutua fe–, es una sensación extraordinaria asistir a eso, al descubrimiento de los tiernos gestos físicos, gestos amistosos hasta el tuétano, gestos puntuales que acercan más que las palabras o que dotan de sangre y calor a las palabras, o que hablan con una elocuencia para la que aún no hemos inventado palabras.
Hay personas que aprenden a abrazar, y personas que aprendemos a apreciar su esfuerzo y a respetar sus caminos. Y agradecemos que eso ocurra, porque es un trabajo que habremos hecho en vida y del que nadie se arrepentirá.
13.7.09
Enmudecín.
Como si afogando as palabras silenciase os sentimentos.
Hoxe rebeláronse.
Nas sabas miles de números ordeaban o teu teléfono.
No cóbado o teu nome.
No baño, a auga acaricioume como un día o fixeron os teus beizos.
No armario, presidindo, o vestido azul que un día tiven que arreglar porque me ía grande e que agora non me sirve. O que hai moito agochei para evitar a nostalxia.
O café da mañá recordándome os almorzos que case nunca tivemos porque sempre íamos co tempo xusto.
E na porta, onde as chaves, a túa foto. Aquela que fixeches un día de mozo, aínda non nos coñecíamos, e que tanto me gustaba. Sorríasme como se o tempo non pasase.
Todo o invadía a túa ausencia. A casa, o coche, as rúas...eu.
Como si afogando as palabras silenciase os sentimentos.
Hoxe rebeláronse.
Nas sabas miles de números ordeaban o teu teléfono.
No cóbado o teu nome.
No baño, a auga acaricioume como un día o fixeron os teus beizos.
No armario, presidindo, o vestido azul que un día tiven que arreglar porque me ía grande e que agora non me sirve. O que hai moito agochei para evitar a nostalxia.
O café da mañá recordándome os almorzos que case nunca tivemos porque sempre íamos co tempo xusto.
E na porta, onde as chaves, a túa foto. Aquela que fixeches un día de mozo, aínda non nos coñecíamos, e que tanto me gustaba. Sorríasme como se o tempo non pasase.
Todo o invadía a túa ausencia. A casa, o coche, as rúas...eu.
Por iso decidín escribir de novo. Porque, contrariamente ó que pensaba, non te desdibuxas no silencio....
20.5.09
non tiña nada especial pero era o seu castelo. catro paredes. brancas. dende a fiestra víase chegar a primavera.
alí fumaba a escondidas os pitillos mentras se escapaba do mundo por uns instantes. moreas de papeis atestiguaban que, aínda que quixese, non estaba só.
tiña un olor especial, o perfume do paso do tempo.
ela entrara poucas veces alí, non máis dunha ducia. non quería disolver o silencio. quedaba sempre, como tímida, no quicio da porta. breves palabras, un ok e un adiós.
era martes. un martes como outro calquera, pero diferente. cun aceno indicoulle que pechara a porta. enriba da mesa unha folla de libreta garabateada. Libertine, de Vivienne Westwood. asentíu coa mirada. Sí, ese era o seu perfume.
asentíu tamén mentras él lle apartaba o pelo, paseniño, buscando os secretos lugares onde nacía o perfume que o volvera tolo.
asentíu logo cando él, nun susurro, preguntou si podía espila. e paseniño tamén, ela asentindo coa mirada, as xemas dos seus dedos debuxaron unha e outra vez a súa pel.
non deixou de asentir mentras, confundidos xa os seus perfumes, sentía o frío da parede nas costas ó mesmo tempo que se fundía e confundía no seu calor, no seu olor, no canoso pelo revolto, na lingua paseando os seus beizos, no home que a penetraba e a posuía...
aínda asentía mentras as súas mans, temblorosas pero seguras, lle abotonaban, un a un, os botóns da camisa. mentras volvía o seu sitio a realidade. mentras tentaba que aquel castelo volvese a ser o de sempre. catro paredes brancas. unha fiestra por onde se colaba a primavera. moreas de papeis..
alí fumaba a escondidas os pitillos mentras se escapaba do mundo por uns instantes. moreas de papeis atestiguaban que, aínda que quixese, non estaba só.
tiña un olor especial, o perfume do paso do tempo.
ela entrara poucas veces alí, non máis dunha ducia. non quería disolver o silencio. quedaba sempre, como tímida, no quicio da porta. breves palabras, un ok e un adiós.
era martes. un martes como outro calquera, pero diferente. cun aceno indicoulle que pechara a porta. enriba da mesa unha folla de libreta garabateada. Libertine, de Vivienne Westwood. asentíu coa mirada. Sí, ese era o seu perfume.
asentíu tamén mentras él lle apartaba o pelo, paseniño, buscando os secretos lugares onde nacía o perfume que o volvera tolo.
asentíu logo cando él, nun susurro, preguntou si podía espila. e paseniño tamén, ela asentindo coa mirada, as xemas dos seus dedos debuxaron unha e outra vez a súa pel.
non deixou de asentir mentras, confundidos xa os seus perfumes, sentía o frío da parede nas costas ó mesmo tempo que se fundía e confundía no seu calor, no seu olor, no canoso pelo revolto, na lingua paseando os seus beizos, no home que a penetraba e a posuía...
aínda asentía mentras as súas mans, temblorosas pero seguras, lle abotonaban, un a un, os botóns da camisa. mentras volvía o seu sitio a realidade. mentras tentaba que aquel castelo volvese a ser o de sempre. catro paredes brancas. unha fiestra por onde se colaba a primavera. moreas de papeis..
...moreas de papeis onde deixaron escrito que, ás veces, a paixón pode máis que o sentido...
15.5.09
Tes medo. Tentas escondelo trala banalidade.
Teño medo. Pero ás veces escápaseme a valentía. Ou tal vez a imprudencia. Ou quizais sexa a nostalxia.
Pero tes medo. E agóchalo trala indiferencia.
Teño medo. Pero as mans acarician as teclas como si seguisen a partitura da túa pel.
Pero tes medo. E empúrrasme cara outros beizos, outro sorriso, outras palabras.
Teño medo. Pero rescátame o abrazo infinito, e fágoche sitio. Aínda que non veñas.
Pero tes medo. E disfrázaste para ser anónimo. Ás veces invisible.
Teño medo. Pero tes medo.
Medo de atoparnos un día sen medo.
Teño medo. Pero ás veces escápaseme a valentía. Ou tal vez a imprudencia. Ou quizais sexa a nostalxia.
Pero tes medo. E agóchalo trala indiferencia.
Teño medo. Pero as mans acarician as teclas como si seguisen a partitura da túa pel.
Pero tes medo. E empúrrasme cara outros beizos, outro sorriso, outras palabras.
Teño medo. Pero rescátame o abrazo infinito, e fágoche sitio. Aínda que non veñas.
Pero tes medo. E disfrázaste para ser anónimo. Ás veces invisible.
Teño medo. Pero tes medo.
Medo de atoparnos un día sen medo.
11.5.09
neste xogo de xogar ó que non somos...
neste teatro de inventarnos para non facernos dano...
...fuxín do guión por uns segundos...
....para aprehender nun abrazo un pedazo da túa alma...
21.4.09
Tiña que elixir un lugar adecuado, e non era fácil. Necesitaba un lugar neutral, pero acolledor, non extraño. A cita era importante. Finalmente decidiuse por aquela cafetería a carón da praia, a que tiña cheminea. A última vez que estivera alí foi especial, aínda que daquela foi unha entre tantas.
Ademáis, alí seguro que tiñan ese té negro que tanto lle gustaba. E podíase fumar, algo imprescindible para un encontro destas características.
Mellor un venres, á tardiña. Era o meu momento preferido. Ademáis en abril, un bo mes.
Levaría o ipod, a música era importante. As sucesivas melodías irían marcando o camiño, acompañando os sentimentos, revivindo as nostalxias, reconstruíndo os momentos...
Un libro tamén estaría ben, por si se aburría de vivir a súa vida. Para, aínda que só fose momentaneamente, vivir a vida doutros. Sí, levaría aquel de Noah Gordon, para viaxar ata o século XII, onde só os valientes sobrevivían. Tamén para poder escaparse cando o vento zoase forte fóra, cando a choiva batese contra os cristais(no parte deran auga para o venres)
Tiña que saír con tempo, así que decidíu pedir o día libre no traballo. Así tamén se iría mentalizando. E ademáis sabía que non soportaba a impuntualidade.
Dáballe certa pereza, porque tiña na memoria que estos encontros sempre traen consecuencias imprevisibles.
Pero ó fin necesitaba contarse todo aquelo que a realidade silenciaba. Necesitaba escoitarse sin ser interrumpida. Necesitaba, si quería seguir sendo ela, contarse a verdade.
A cita, con ela mesma.
16.4.09
cantas palabras empregamos para non dicir nada...
e que poucas serían necesarias para dicilo todo
e que poucas serían necesarias para dicilo todo
13.4.09
y decidió escribir este diario para contarle todo lo que no se atrevía a contarse a sí misma...
y decidió ser otra para vivir a través de sus palabras...
y decidió esconderse en el anonimato...porque allí se hablaban...
...porque escribiendo le ganaba la partida a la realidad...
y decidió ser otra para vivir a través de sus palabras...
y decidió esconderse en el anonimato...porque allí se hablaban...
...porque escribiendo le ganaba la partida a la realidad...
1.4.09
Olvidaches o pijama...e con él as madrugadas...
Recén lavado...impedíndome sumerxirme en ti, de novo, cada noite...
De franela, trae á miña pel o recordo da túa pel, cando, paseniño ou con paixón, se enredaba entre as sabas para que tamén os nosos corpos se enredasen...
Olvidaches o pijama...e agora fumo sola o pitillo de despois...
23.3.09
Tantas veces quixen abrirlle a porta ás palabras...
Pero sempre a culpa. A maldita culpa.
Pero sempre o medo. O maldito medo.
Pero sempre o silencio. O maldito silencio. Afogándome a voz.
16.3.09
Hoxe non teño eufemismos.
Só podo vomitar un quero e non podo. Ou un quero e non quero.
Hoxe quixen ser anónima, coma ti. Só para poder sentir.
Pero impedíronmo os nomes.
2.3.09
Cólleme outra vez, abrázame agora. Camiñemos xuntos de novo, así, abrazados.
Non te mirarei ós ollos, porque temo perderme en ti. De novo.
Non te rozarei siquera, porque non soportaría volver a adicción que cría superada hai tempo.
Pero...estamos tan preto outra vez...que por uns segundos quero soñar en pasado.
...déixame soñar...non me roubes a fantasía.
19.2.09
Start para cando empeza o xogo
Play para cando bailas sobre min
Pause para facer eternas as caricias
Mute para que cales, para obviar as túas palabras cando me recordan que ela existe
Voz para cando me abrazas con palabras
Enter para cando me afoga o desexo
Rew para rebobinar a enter
Stop para que non remate nunca
9.2.09
Pouco cocido, como a él lle gustaba. De trigo.
Un domingo tras doutro seguía cocendo o pan.
Gardabao, tapado cun pano, na artesa.
Por si algún día volvía para comelo.
Por si algún día volvía, seguía poñendo o mesmo mandilón de cuadros vermellos. O que a él lle gustaba. O que, paseniño, esvaraba polas súas cadeiras, cando, ó calor do forno, as caricias debuxaban de fariña o seu corpo.
Por si algún día volvía para comela.
31.1.09
puxen o meu corazón nas túas mans...levaba millóns de caricias, fío para coser abrazos, bicos apaixoados...
...hoxe devólvesmo...debéndome caricias, sen fío pero con agullas, con bicos fríos...
...e xa non late en min
...hoxe devólvesmo...debéndome caricias, sen fío pero con agullas, con bicos fríos...
...e xa non late en min
14.1.09
Son rebeldes os teus ollos. Falan eles todo o que ti calas.
Hoxe dixéronme que cada día vas tecendo en ti unha parte de min. As agullas son sorrisos. O fío azul. Como a túa mirada.
Pero buscas noutras o que non te atreves a pedirme. Non, si o entendo. Eu non podo darcho. Aínda que ás veces penso que tal vez me gustaría.
E aínda que non debo, non me resisto a perfilar os labios cada mañá, asomada ó retrovisor do coche, mentras non abre o semáforo da esquina. Para que cada noite poidas darlle outra puntada a ese tatuaxe de min que ves sendo ti.
12.1.09
Pasoume como a Platón, pensei que ese mundo era todo o mundo.
Afortunadamente saín da caverna.
Etiquetas:
caverna
infinito
6.1.09
desnudáronme as túas palabras...igual que antes me desnudaban as túas caricias...
decateime ese día de que te quixen moito antes de sabelo...de que te quero moito despois de amarte...
160 caracteres foron, moitas noites, o bico de boas noites
ameite como nunca entre aquelas pedras que, aínda en ruinas, fixeron as veces de palacio. claro que unha tenda de campaña pode ser un bonito apartamento para a paixón...
e un día, mentras a mar acougaba entre as rochas, ó pé do faro, quixen parar o tempo e quedarme en ti
sempre...
...estarei para secarche as bagoas...
sempre...
...para abrazarte...
porque quérote infinito
Etiquetas:
abrazos
4.1.09
Quixen crer que xogabas conmigo. Pero xogabas sen min.
Lía entre liñas; ata os puntos e coma. Agora sei que non escribías nada.
Merquei uns tacóns de agulla. Mudei o meu vestiario para gustarche. Sería iso, pensei.
Pero era máis fácil que todo iso. E máis duro.
É só un corazón aristocrático.
Etiquetas:
corazón
Buscando
20.12.08
Será o noso secreto- quería dicir- tesme que axudar a construirme de novo- pensei-
Disfracei a petición de consello profesional. Fixen.
Custoume pronunciar as palabras que che calman, porque unha pequena dose apenas fai efecto.
Esa menciña que atopaches logo seguro que che vai mellor.
Poñerme enfrente miña para ver si os meus ollos che din o que ocultan as miñas palabras. Pensei cando me preguntaches que quería.
Café solo. Respostei.
Etiquetas:
de café
Conto de nadal
18.12.08
Tiña moitos moitos anos, pero non era vella.
Había xa tempo que os seus fillos deixaran de querela, apenas siquera a apreciaban.
Moitos negaban esa maldita enfermidade que a estaba condenando.
A chuvia xa non caía acariciando o seu corpo, afogando a súa sede...non...agora anegaba as súas roupas, fería a súa pel, furiosa, protestando...
Os cans que gardaban a casa xa non oubeavan co trono. Oubeavan seguido. O medo nos seus ollos.
Xa non había que ter conta das galiñas polas noites. Extinguíranse os zorros.
As flores de cedo había tempo que non asistían ó baile de primavera. Xa non había. E as árbores da horta deixábanlle as súas follas a decembro...tampouco había outono. Só veráns infinitos e invernos eternos.
Loitaba, pero as chagas cada vez eran máis grandes e extendíanse a outros lugares. Os buratos empezaron na Antártida, e foron extendéndose pola súa pel.
Aínda así, resistíase a perder a guerra. Por máis que tivera perdido tódalas batallas que librara.
Deixaría na batalla a última árbore, o último elefante, tódolos mares si era necesario. Pero a Terra non podía perder a guerra.
Había xa tempo que os seus fillos deixaran de querela, apenas siquera a apreciaban.
Moitos negaban esa maldita enfermidade que a estaba condenando.
A chuvia xa non caía acariciando o seu corpo, afogando a súa sede...non...agora anegaba as súas roupas, fería a súa pel, furiosa, protestando...
Os cans que gardaban a casa xa non oubeavan co trono. Oubeavan seguido. O medo nos seus ollos.
Xa non había que ter conta das galiñas polas noites. Extinguíranse os zorros.
As flores de cedo había tempo que non asistían ó baile de primavera. Xa non había. E as árbores da horta deixábanlle as súas follas a decembro...tampouco había outono. Só veráns infinitos e invernos eternos.
Loitaba, pero as chagas cada vez eran máis grandes e extendíanse a outros lugares. Os buratos empezaron na Antártida, e foron extendéndose pola súa pel.
Aínda así, resistíase a perder a guerra. Por máis que tivera perdido tódalas batallas que librara.
Deixaría na batalla a última árbore, o último elefante, tódolos mares si era necesario. Pero a Terra non podía perder a guerra.
Shshshssssssssssss...
13.12.08
Sshssssssshsss...non fagades ruido...aínda durme...Non podo deixar de miralo. Así, durmindo, recórdame a aquela fin de semana en Soria, cando lle deu a tolería e o venres, ó sair de traballar, veume buscar e tirou para o lado contrario da casa... e non quixo dicirme a onde iamos ata que chegamos.
Unha casiña pequena, moi acolledora, cuns caseiros xa velliños que nos fixeron as mellores filloas que teña comido na miña vida. Na cama, catro cobertores para atallar o frío do inverno. No primeiro caixón da mesiña, unhas velas por si se ía a luz co trono.
Shshssssssss...durme...durme...
...váiseme a cabeza...igual que se ían voando as folerpas de neve aquel fin de semana...ese vento tolo non lles deixaba gozar o vals, ese que bailan mentras acougan...lenes...no chan...
...así, abrazada a él, gosto de soñar...ou de recordar...
...e todo para non ver...
para non ver as reixas invisibles que pechan as ventás da casa....
para non ver a blusa blanca que me facía un bo escote, esa que tanto lle gustaba ata que deixou de gustarlle...
para non ver que me fun facendo pequeniña co paso do tempo...ata non ser ninguén...
para non ver...que xa olvidei o número do móvil que tiven ata un día desapareceu, na casa. Ten razón él, debeu de roubarmo alguén...
para non ver...que un día deixei de desexar traer un fillo a este mundo...
para non ver que non se necesita un arma para matar...é suficiente a palabra.
shshshssssss...non fagades ruído...non espertedes ó monstruo...
Etiquetas:
silencio
Pecando...
6.12.08
Ira cando lle dedica aínda que só sexa un segundo á rubia de bote. Porque a vanidade péchalle ós ollos.
Gula porque bebería ata anegarme só por compartir con él ese tinto que tanto lle gusta.
Envexa do seu pasado sen min. Porque non fun eu quen lle mercou a camisa de cuadros azuis. Pero foi alguén.
Preguiza de que saia de min porque quero vivir na éxtase permanente.
Soberbia porque ninguén mellor ca min. Para amalo e tamén para odialo.
Luxuria porque unha e outra vez arrinco cos dentes os botóns da camisa de cuadros azuis.
Avaricia porque merquei todos os pintalabios do mercado porque só eu me pinto para él.
Pecados ou loucura?
Etiquetas:
abrazos,
pecados capitais
Documento de compromiso
3.12.08
Documento de compromiso.
Inventarei unha patria.
Coserei unha bandeira.
Non haberá monarquía, pero eu serei a túa raíña.
As normas aprobaranse por maioría. 2 votos é unanimidade.
Haberá sempre froita madura para que ti a comas.
Como ceo, sabas de liño.
Inventarei unha patria.
Coserei unha bandeira.
Non haberá monarquía, pero eu serei a túa raíña.
As normas aprobaranse por maioría. 2 votos é unanimidade.
Haberá sempre froita madura para que ti a comas.
Como ceo, sabas de liño.
Asina.
Etiquetas:
abrazos
SUPR
2.12.08
Quixen pintar a túa sonrisa e perdinme nela.
Intentei debuxar as liñas da túa man e acabei paseando por elas.
Saquei o chisqueiro para darche lume e diluínme no fume do teu pitillo.
Quixen que foses meu e acabaches posuíndonme nun segundo eterno.
Respiraba só para ulir o teu perfume.
Respiraba só para ulir o teu perfume.
Quixen borralo todo. Pero a tecla SUPR borrouse do teclado.
Etiquetas:
abrazos
Aínda que non queiras
1.12.08
Aínda que non queiras reflíctese na túa mirada.
Aínda que pretendas ocultalo vereino nos teus acenos.
Sen que te decates, cóntano as túas palabras.
Sobre todo cando sin querer pero adrede rozas coa túa pel a miña pel...
Pechado con chave
27.11.08
Un día, hai moitos días, descubrín a porta da muralla na que se agochaba.
Collín a chave e pechei por dentro.
Dentro había un mundo. Con mar. A súa beira paseabamos polas estrelas.
Hoxe só hai un valado, baixiño. Non ten porta. Nin chave. Pero eu non podo saltalo.
Etiquetas:
abrazos
A caixa dos abrazos
25.11.08
Hai moito tempo regaláronme unha caixa chea de lápices de cores. Hoxe decidín abrila.
No seu interior había lapiceiros. Pero ademáis atopei un montón de cousas que xa non recordaba posuír.
Atopei un papel pintado con extrañas liñas que semellaban un circuito. Tamén o meu primeiro móbil. E un libro de Benedetti. Con dedicatoria.
Había tamén apuntes, os conceptos borrados polo paso do tempo. Estaban escritos con bolígrafo de cor violeta. Durante moito tempo esa foi a miña cor preferida.E un tique de autobús de liña regular. Grapado, un billete de tren. O mesmo destino.
Ata un paquete de tabaco vacío, da marca que fumaba daquela, cun teléfono apuntado. O número marcado xa non existe. Vaia, é un bonito número. Déixame unha estrana sensación de intimidade. Mágoa non recordar a quen pertence.
Ó fondo, unha folla de libreta doblada imitando un sobre. Cunhas letras, para cando necesites un abrazo. Dentro, fío de cores.
Etiquetas:
abrazos
Suscribirse a:
Entradas (Atom)
![La Voz de Galicia. Páxina sete empezando polo final. Un día máis. Mesmo lugar. Mesma hora. Mesma páxina do periódico.Sobre un taburete, xusto na esquina de todo da barra, casi escondido. Gafas sen montura. Cabelos negros. Non moi largo, pero tampouco curto. Cazadora de coiro. Polo verde. Pantalóns de pana. Negros. Pana finiña.Páxina sete empezando polo final.- zume de pomelo, por favor.Busco o tabaco no bolso. - Joder! olvidei o chisqueiro. Coma sempre. Nin ademán de darme lume. Demasiado concentrado na páxina sete empezando polo final.- Moitas gracias. Tamén polo chisqueiro. [Acabará por regalarmo a camareira, farta xa de acenderme o pitillo]Levántase. Leva o mesmo perfume de tódolos días. Collo o periódico. Hoxe todo parece bonito. Rostros ilusionados. Serán as datas.Paso as páxinas case sen ler. Estou desganada.Páxina sete empezando polo final. 9 números redondeados a boli. Unha nota ó marxe.321 días despois. Hoxe non atopo letras para xuntar o teu nome. A lotería só deixa números. Chámame.](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLFsv1XLqJkwxr0FTjvFJtolyN9eTH-LHvIS3qgw5yomB9IhGmMIv3t01Y_4g8ZSmEjX2r0gWwHULv3ot7YsTwKmWJ2FFSKeGfLNjp6096GuEBE4iUVwLsPGdU4jVovT5GToCr_QlkqS2y/s1600-h/N%C3%9AMEROS+1.jpg){kind=link}